"Przyjaźń to najwyższa forma miłości"

Tytułowa myśl nie jest moją, dlatego ją zaznaczyłam. Usłyszałam ją z ust bardzo młodego człowieka. Aż podskoczyłam. Usłyszał gdzieś i powtórzył? Nawet gdyby, to warto ją powtarzać, ponieważ niesie sobą niezwykle głębokie wartości. Jakże żywotnie obecne w naszym życiu. Jedną z nich jest ta - miłość utożsamia prawdziwą przyjaźń. Hmm... . A może przyjaźń jest zależna od miłości? No... dalej.  A może przyjaźń to co innego i miłość to co innego? Podejrzewam, że nie ma jednoznacznego określenia na to zjawisko, ponieważ co człowiek to inne widzenie tematu. 

Ciekawe, czy zdarzyło się Wam myśleć o kimś bliskim w kategoriach albo miłości, albo przyjaźni? Uważam, że działa to w obie strony. Przyjaciel może zostać kimś bliższym, za kim się tęskni i z kim chciałoby się dzielić większą życiową przestrzeń. Większą niż do tej pory. I odwrotnie. Miłość po jakimś czasie i z wielu powodów odchodzi, a w to miejsce wkracza przyjaźń. Są takie pary. Wciąż mają o czym pogadać, wciąż interesują się tym samym, wciąż darzą się sympatią. Ba, mają nawet wciąż tą samą grupę znajomych. Dla mnie bomba. 

Życie opowiada ciekawe historie. O znajomościach od przedszkola, o kumplach od serca, o tak zwanej przyjaźni między kobietą i mężczyzną. Jest coś takiego. Wiele osób może o tym zaświadczyć. Może, bo od zawsze miało obok siebie przyjaciela. Potrzeba bliskości bez "innych" zobowiązań, niemal każdemu jest znana. Miało się kogoś, kto na takie oczekiwania odpowiadał. Po prostu był obok, zawsze kiedy był i kiedy nie był potrzebny. Był. Jednak nic nie trwa wiecznie. Któregoś dnia dopada nas Eureka, odkrywamy, że jest to ktoś zupełnie nam nieznany. 

Dopada nas pustka, bo nie lubimy być sami. Dopada nas zawód, bo stwierdzamy, że nie była to prawdziwa przyjaźń. Ten ktoś oczekiwał czegoś więcej, co raczej nie wchodziło w grę. No cóż... druga strona też oczekiwała czegoś... innego. Nieporozumienie. Niby normalka, ale... bolesna. W niektórych takich sytuacjach jedna ze stron nie rozumie, że przyjaźń to jeszcze nie miłość. Stawiam więc orzechy przeciw dolarom, że nie było tu mowy o przyjaźni. Raczej było coś dziwacznego. Dlatego w końcu obie strony przegrywają.

A dlaczego przegrywają? Bo prędzej czy później zawsze któraś ze stron ujawnia zainteresowanie drugą o nieco innym podłożu. Bywa też tak, że ten związek, umówmy się że przyjacielski, jest jakby zasłoną dymną dla osoby, która nie chce wchodzić w coś na poważnie. Zakładam, że nikt nie chce robić za zasłonę. No i jest jeszcze coś bardzo istotnego, zazdrość, która na zasadzie palca między drzwiami, tkwi między przyjaźnią a miłością. Czy zatem, możemy mieć gwarancję sprawdzonej przyjaźni i miłości? Co za pytanie. Nikt przytomny nie daje gwarancji na cokolwiek.

Ponieważ nigdy nie wiadomo na 100% czy to, co nas łączy, jest prawdziwe.

No więc jak to jest z tą przyjaźnią i miłością? Nie można nikogo zmusić do przyjaźni. Tak, jak nie można nikogo zmusić do miłości. Ale w sposób czy to żartobliwy, elegancki czy z odrobiną romantyzmu, można spróbować. Najwyżej się sparzysz. Dziecko uprzedzane przez rodzica, by nie dotykało gorącej kuchenki, dotknie. Ta sama reguła dotyczy dorosłych, gdy chodzi o uczuciowe relacje. Zaryzykuje, by upewnić się czy ma jakiekolwiek szanse, by upewnić się, czy to jest to, o co mu chodziło. Wyczucie jest tu dobrym sposobem. Jeżeli druga osoba nie rozumie o czym mowa, można się zawczasu wycofać.

Ponieważ przyjaźń tak jak miłość, to bardzo delikatna materia, warto do tematu podejść ostrożnie. Nie naciskać, w swoim zamierzeniu być uczciwym i świadomym ewentualnej porażki. Tak to widzę. Łatwo powiedzieć, ktoś zauważy. No pewnie, że łatwo powiedzieć. Zawsze tak jest. Zanim ktoś zdecyduje się na ruch, ile się nagłówkuje. Wylądowanie w łóżku z przyjacielem/przyjaciółką, może być jednorazowym incydentem. A jeżeli nie? Jeżeli będzie to furtka do czegoś więcej? Fajnie wtedy byłoby zachować co już mamy (przyjaźń) i zadbać o to, co możemy mieć (miłość). W prawdziwym tego słowa znaczeniu.

Nie jest to łatwe. Zjeść ciastko i nadal je mieć. Szczęście do kwadratu. Czy w ogóle jest to możliwe? Zdarza się? Czy to tylko bajka? Jak temat ten odbierają kobiety, a jak mężczyźni? Dużo pytań, a ciśnie się ich jeszcze więcej. Wiem, że przyjaźń damsko-męska jest możliwa, tak, jak wiele innych rzeczy w życiu jest możliwych. By się zdarzyło, zależy to tylko od nas samych. Zależy, czy będziemy umieli o to zadbać, kiedy już nas to spotka. Czyli na przykład, na podwalinach mocnej i wieloletniej przyjaźni buduje się równie mocną miłość. Jak w jakimś romantycznym filmie.

Ludzką cechą jest potrzeba bycia ważnym/ważną dla drugiej osoby. Chcemy też, by druga osoba była dla nas równie ważna. Chcemy być niezawodni i chcemy mieć niezawodnego partnera. Za żadne też skarby nie chcemy się rozczarować. Psychologia tłumaczy, że przyjaźń damsko-męska to tęsknota za bezwarunkową miłością, podobną do tej rodzicielskiej. Ma rację? Tak... tak, Psychologia zawsze lubi coś tłumaczyć, po to ją wymyślono. Jednak uważam, że akurat w tym temacie, to są wciąż akademickie rozważania. 

Dlaczego? Bo za naturą ludzką trudno nadążyć. Trudno rozebrać na czynniki pierwsze coś, czego nie można okiełznać. Psychologia też tego nie zrobi.

Już nasz wieszcz Adam Mickiewicz, swego czasu zastanawiał się w swoim wierszu "Niepewność"... 

        "Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?" 

... który to wiersz tak pięknie śpiewał Marek Grechuta.

Rysunki/obrazy: *02-serceinternetu *zszywka.pl *YouTube