A gdzie tu na przykład zdrowie? Przecież jest priorytetem. Bezdyskusyjnym priorytetem. Prawda? Zastanówmy się nad tym. Zdrowie jest niewidoczne dla oka, piękno już tak. Cieszy oko i każdego, kto na piękno patrzy. Wszystko, co jest poza pięknem, jest jego brzydkim tłem. Nieatrakcyjnym dla nikogo, a szczególnie dla świata, który to świat żyje z lansowania produktów, które tworzą piękno. Piękną twarz, włosy, szczupłą zgrabną sylwetkę. Słowem, stworzono swoistą machinę kultu piękna, za którą daleko w tyle jest zdroworozsądkowe usiłowanie postawienia na pierwszym miejscu ZDROWIA.
Piękno jest dzisiaj ważniejsze od zdrowia.
Owszem, od lat obserwuję trend, łagodzący jakby całą sytuację, lansujący kobiece rozmiary np. XXL. Czasami oglądam jakąś akcję w mediach aktywującą temat "nieco grubszych" osób, albo widuję kalendarze z ich zdjęciami (na potrzeby firm kosmetycznych) a czasami niemal aktami (na potrzeby jakichś innych fundacji). Po co te całe akcje? Co mają udowodnić? Że grube to nie koniec świata? Że nawet jest ładne? Długo myślałam, że to nie o mnie chodzi. Łudziłam się. Sama siebie oszukiwałam, patrząc na zdjęcia puszystych kobiet, ze zrobionymi fotoszopowo ciałami i piękną opaloną skórą.
Ponieważ nie mam już siły walczyć, i nie chcę już katować się jakimiś cud dietami, godzę się z faktem, że jestem grubaską. Jestem grubaską, jestem tzw. plus size, no i co z tego? Czy grube jest piękne? W moich oczach niekoniecznie. Zawsze patrzę na siebie krytycznie, ale dla zwolenników takiej "urody", może i tak. Wiem, że takie osoby jak ja stanowią liczny procent wśród społeczeństwa i zdaję sobie sprawę z tego, że różni producenci kosmetyków i żywności, nie popuszczą nam. Są potężni, więc mogą robić to, co robią. Zawalają nas różnistymi mazidłami i śmieciowym żarciem.
I dziwi mnie, bardzo mnie dziwi to, że tak wiele szczupłych kobiet bierze czynny udział w tych ich kampaniach. Nie mają jak ja, czy inna grubaska, trzech brzuszków i różnych zwisów tu i tam. Szczerzą się na reklamach oszukując, że te ich płaskie brzuchy i jędrne pośladki, to cudowny efekt kosmetycznych specyfików albo najlepszej diety. Jest tak, jak na licznych reklamach lansujących np. kremy przeciwzmarszczkowe, które to kremy prezentują nastoletnie modelki. Mam dość! Nie chcę już oglądać w TV tych niby grubasek. Nie chcę już pocieszać się, że akurat ze mną jest OK. Nie jest OK!
Tylko jak to zrobić, skoro wszystko kręci się wokół konsumpcji. I to na wielką skalę. Można by rzec, że świat na konsumpcji i żarciu stoi, które kuszą zza każdego rogu ulicy. A to kawusia ze śmietanką i tłustym ciasteczkiem, albo coś innego, co można cały czas rzuć, podgryzać, czy mielić między zębami. Rozejrzyjcie się wokół, prawie wszyscy coś żują i mielą. Dorośli i dzieci. Wciąż coś jedzą. Wciąż ich buzie ruszają się. Też tak miałam. Moja buzia ruszała się, a ja tyłam. I tak stałam się grubaską. Nie współczujcie mi. Sama sobie jestem winna. Bo zawsze było u mnie kiepsko z silną wolą.
Dzisiaj mam 35 lat i 30 kilogramów nadwagi. Wcale się z tym dobrze nie czuję. Długo nie widziałam problemu. Aż w codziennym życiu zaczęły mi na serio przeszkadzać moje "kochane" fałdy. Aż zaczęłam sapać na drugim piętrze. Aż boleśnie zaczęło jedno udo trzeć o drugie. Aż zaczął mnie zalewać pot. A teraz, gdy trzydziestka leje się z nieba, odpadam. Wkurzyłam się nie na żarty. Nie chcę być chora z powodu nadwagi. Chcę być zdrowa! Nie muszę być zaraz jak te szczypiory z reklam. Chcę być zdrowa i sprawna. Chcę poczuć, że gdzieś pod skórą są mięśnie. Chcę swobodnie oddychać! Chcę być też modna!
Przede mną długa droga. Naprawienie siebie nie będzie łatwe. Muszę się wyleczyć z obżarstwa. Muszę po prostu nauczyć się jeść. Muszę nauczyć się kupować to, co ma być dla mojego organizmu odżywcze i niezbędne. Muszę stać się względem samej siebie, bardziej asertywna. Nie dam już sobie wmówić, nigdy, że grube jest piękne. Bycie grubaską jest zwyczajnie niezdrowe. Odezwę się za jakiś czas i zdam relację co u mnie. Pa...
Wasza grubaska.
