Niestety zdarza się i często nie wie, że taka jest. A może wie? Gdy pytana otwiera ze zdumieniem oczy, to czy udaje, że nie wie o czym mowa? Albo denerwuje się, albo tłumaczy, albo i to i to. Najczęściej zapewnia, że "robi wszystko by było dobrze". Czasami opowiada "jak bardzo się poświęca" i że "nic z tego nie ma". W trakcie rozmowy nawet pokaże łzy. Zapewnia, że ma dobre zamiary i dobre plany względem dziecka. Tylko czy rozumie, co to w ogóle znaczy - dobro dziecka.
Toksyczna matka nie akceptuje innej definicji dobra, tylko swoją. Mąż i dzieci nie mają nic do gadania. Owszem, radzi sobie, ale tylko sama ze sobą. Powoduje to liczne konflikty w rodzinie. Nie ma porozumienia. Głośno mówi o miłości do męża i do dzieci, pokazuje znajomym jak jest fajnie. Owszem kłócą się, ale o bzdury. Nie ma o czym mówić. Najważniejsze są dzieci. A jak jest naprawdę? Naprawdę okazuje się, że to zimny dom.
Bliskie więzi rodzinne to nie powód dla toksycznej matki, by budować dobrą atmosferę i ciepłe relacje między domownikami. W takich warunkach nie ma mowy, by rodzina dobrze funkcjonowała. Niesie to za sobą określone skutki. Dzieci cierpią wtedy najbardziej. Psychicznie i fizycznie. Trwa to wiele lat i doprowadza dzieci do poczucia bezradności, do myślenia że są nic nie warte. Na łapu capu szukają wtedy bliskości, ale zazwyczaj nic z tego nie wychodzi.
Dlaczego taka matka jest toksyczna? Bo sama miała toksycznych rodziców. Sama przeszła przez piekło. Wchodząc w dorosłość wnosi w nią bagaż swoich doświadczeń i myśli, że takie jest po prostu życie. Innego wzorca nie miała. Stąd ten strach, obawa co ludzie powiedzą i wiara, że ona lepiej wychowa swoje dziecko. W tym amoku nie zauważa, że popełnia błędy rodziców. Nie zauważa, że dzieci już urosły i stają się samodzielne. Dalej traktuje je po staremu.
Toksyczna matka nie ma szacunku do wyborów życiowych córki, nadal widzi w niej dziecko, które trzeba pilnować na każdym kroku. Kwestionuje prywatność, nadmiernie krytykuje decyzje, poucza w każdym temacie, manipuluje, szantażuje, bagatelizuje potrzeby córki i oczywiście nie znosi sprzeciwu. W pokrętny dla siebie sposób uważa, że córka powinna być odpowiedzialna za jej dobre samopoczucie. Gdy nie jest, to jest wtedy egoistką. Masakra!
W mistrzowski sposób doprowadza córkę do poczucia winy, by móc potem wymuszać to co chce. Metodą nagradzania, stosowania docinków i głupich żartów, daje do zrozumienia, że wciąż jest tym brzydkim i głupim dzieckiem. Non stop pokazuje, jaka to ona jest najważniejsza i w tym wszystkim zapewnia, że kocha.
Kocha swoje dziecko, ale na swój sposób. Może dlatego pogodzenie się z dorosłością i niezależnością dziecka, sprawia jej trudność. Która to trudność okazywana jest poprzez brak zrozumienia i budowania wokół siebie muru.
Mam wrażenie, że niektóre toksyczne matki to dobre aktorki i w czystej postaci egoistki. Doszły do perfekcji w dziedzinie toksyczności. Myślę też, że wiele z tych matek świadomie zachowuje się tak, jak się zachowuje. One to wyćwiczyły i po prostu lubią. Swoje "triki" stosują po to, by wmówić własnemu dziecku że jest nieudacznikiem, by zwyczajnie je upodlić. Nigdy takiego zachowania nie zrozumiem. I nie przyjmę do wiadomości, że taka osoba może być chora.
I jeszcze coś - powyższe artykuły "urodziły się" dzięki rozmowie z zaprzyjaźnioną panią psycholog, która zwróciła uwagę na ważną rzecz. Porównała mianowicie toksyczność matek z nieobecnością ojców. Jej ocena po obu stronach jest w takim samym stopniu negatywna. Powiedziała też, że społeczeństwo nie jest jeszcze gotowe, by szczerze rozmawiać. Zdziwiłam się.
