Coraz mniejszy wpływ ma na nas konserwatywny i tradycyjny wzorzec. Wyszukiwane są nowe, alternatywne formy, podyktowane potrzebą konieczności dokonania wyboru. Powstaje nowa rzeczywistość społeczna, w której coraz bardziej do głosu dochodzi indywidualizacja. W pełnym tego słowa znaczeniu. W efekcie czego mamy do czynienia z procesem zmian kulturowych. Indywidualiści niemal każdą sprawę traktują jak interes. Kalkulują plusy i minusy. Analizują szanse i zagrożenia. Szacują straty. Mówię o młodych dobrze wykształconych osobach, mało wiedzących o trwałych związkach, za to mających wysokie oczekiwania wobec przyszłości.
Wykształcenie, dobre zarobki, ugruntowana pozycja zawodowa i towarzyska, ustalone kryteria wg których ma rozwijać się ich życie, to ich wizytówka. Do szczęścia brakuje partnera, ideału stworzonego wg własnych wyobrażeń. Wiele cech ma tu decydujące znaczenie, jak wygląd, wykształcenie, inteligencja, ambicja, obycie, ciekawa osobowość, pracowitość, ogólna atrakcyjność, pasje, zainteresowania, i tak dalej. To kilka cech, którymi partner powinien imponować. Często spotykana opinia - taki ktoś to "człowiek, który realizuje się w czymś interesującym, dowcipny, ciekawy życia, a nie sierota, który siedzi w domu, ogląda „Kiepskich” i narzeka, że cały świat jest do kitu”.
Taki ktoś musi mieć światopogląd przynajmniej zbliżony do światopoglądu potencjalnego partnera czy partnerki. Nie ma mowy o diametralnych różnicach politycznych i religijnych. Bywa, że od kandydata oczekuje się zupełnie odmiennych cech, takich, by były uzupełnieniem cech drugiej osoby. A dodatkiem do całości powinny być jeszcze cechy takie, jak dobroć, mądrość, zaradność, poczucie humoru, wyrozumiałość, umiejętność znalezienia się w każdej sytuacji. Facet życzy sobie mieć partnerkę, która ma to "coś", a facetka życzy sobie mieć partnera, który przynajmniej ma samochód, skoro ona auto ma. Istny koncert życzeń.
Oboje pragną poczucia bezpieczeństwa, komfortu i stabilizacji życiowej. Fajnie by było, żeby ten partner był fajny, rozsądny, łagodny, i żeby po prostu dawał żyć. W związku wg nich, istotne jest też poczucie niezależności, swoboda w decydowaniu o sobie, a życie ma być bezproblemowe i koniecznie z domieszką adrenaliny. To warunki, dzięki którym partnerstwo będzie jeszcze bardziej udane. Istny koncert życzeń. Gdyby się tak jeszcze zastanowić, to ta lista życzeń stałaby się o wiele dłuższa. Fajnie jest samemu grzać się w blasku "świetności" swojego partnera. To nieźle dowartościowuje. I jest jakże śliczniutką wisienką na jakże idealnym życiowym torcie.
A skoro wymagania się mnożą, to w końcu nie wiadomo co/kogo wybrać. Cała impreza wielokrotnie kończyć się może niepewnością, co do trafności wyboru. Bo kto wie, czy w innym miejscu nie trafi się na lepszy "model"? Tego niestety nikt nie zagwarantuje. Po co więc tyle zachodu? Nie lepiej żyć w pojedynkę? Być singlem czy singielką? Poszukiwanie drugiej połówki to dzisiaj ciężka praca. Zanim kogokolwiek się znajdzie, po drodze doświadcza się wielu zawodów i pomyłek. Traci się cenny czas. Ci, na których się trafia, zazwyczaj gadają tylko o sobie, albo szukają opiekunki/matki, co będzie robiła za nich wszystko. Nieudacznicy. Pech, czy co?
Niektóre dziewczyny twierdzą, że są szczęśliwe, że żyją w równych satysfakcjonujących związkach, ale czy to do końca jest prawdą? Dla tych, które mają pecha, nie do uwierzenia jest fakt, że można trafić na faceta w pełni i pod każdym względem zaangażowanego w związek. Osobiście uważam, że na świecie żyje wiele szczęśliwych par, wierzę, że w tym zwariowanym świecie można spotkać swoją połówkę jabłka. Ale wiem też, że pary te stanowią znakomitą mniejszość w społecznościach. Ponieważ tak trudno jest spotkać wymarzonego partnera, zadowalamy się takim, który choć częściowo zdolny jest spełnić nasze oczekiwania.
Świat pędzi do przodu i zajęty wprowadzaniem zmian nie ogląda się za nami, nie zwraca uwagi na nasze indywidualne potrzeby. Z nimi musimy radzić sobie sami i po swojemu. Czy to szukając nieistniejącego ideału, czy zadowalając się jego namiastką. Zmęczeni tym poszukiwaniem, ostatecznie kończą jako single. I przyznają, że życie w pojedynkę to wielka sztuka, bo zbyt mocno wciąż tkwi w nich wizja romantycznej miłości. Niespełnionej romantycznej miłości. Zostają więc singlami z wyboru. Ich głównym zajęciem staje się koncentrowanie na swoich potrzebach. Jednocześnie potencjalnym przyszłym partnerom stawiają poprzeczkę coraz wyżej.
Taką postawę otoczenie akceptuje, bo twierdzi, że w dobie internetu znalezienie wymarzonego partnera jest możliwe. Jeżeli nie uda się za pierwszym razem, to może za drugim, trzecim... i... kolejnym? W świecie zmian zbyt długa pogoń za szczęściem, niekoniecznie kończy się oczekiwaną miłością. Zamiast niej wiele kobiet doświadcza ciężkiej traumy i ostatecznie decyduje się na życie w świecie bez mężczyzn. Jest wiele różnych opinii traktujących o samotnym życiu. Jedne mówią, że grozi to utratą zdrowia, inne, że bywa wręcz odwrotnie. Ja powiem, że życie w pojedynkę niekoniecznie musi świadczyć o tym, że człowiek jest sam.
Jest dużo znanych "złotych" porad i definicji szczęścia. Dowiadujemy się z nich, co należy robić, by spotkać swoją połówkę. Według tych rad, należy uczestniczyć np. w grupach wsparcia czy na innych specjalistycznych warsztatach, gdzie można się dowiedzieć, jak poznać, że to miłość życia. Jak poznać? - ano poprzez wzajemne zaangażowanie, gotowość do pracy nad związkiem, szacunek dla drugiej osoby i jej potrzeb, zaufanie, okazywanie wsparcia, akceptację, potrzebę wyrażania uczuć i poprzez chęć komunikacji i częstego przebywania z drugą osobą. Nawet nie będę tego komentować, wszak dr Google wszystko wie.
Mnie ktoś kiedyś powiedział, że aby spotkać swoją miłość trzeba sobie samej pomóc, że trzeba pomóc tej miłości (cokolwiek to znaczy). W moim przypadku miłość mojego życia sama do mnie przyszła. Dosłownie. Był to przyjaciel mojego brata. Nie mieliśmy w stosunku do siebie wygórowanych życzeń. W sumie nie mieliśmy czasu zastanawiać się nad tym, bo już przy pierwszym spotkaniu skry posypały się jak z hutniczego pieca. I tak zostało. Uczenie się siebie nawzajem, problemy życia i nauka dorosłego zmagania się z nimi, obustronna tolerancja, szacunek, zaufanie i cierpliwość, to wszystko cementuje uczucie i daje gwarancję dobrego życia.
To cementuje i daje gwarancję, ale nic nie ma za darmo. Ile pracy trzeba włożyć, by związek dwojga ludzi okazał się udany? Uważam, że trzeba całe życie nad tym pracować. Bez ani chwili przerwy. To odpowiedź na pytanie, dlaczego tak mało par jest ze sobą szczęśliwych. Młode pokolenia inaczej podchodzą do tego tematu. Chcą jak najszybciej osiągnąć wszystko co się da. Chcą konsumować wszystko co jest w zasięgu ich rąk. Chcą jakościowo mieć wszystko z najwyższej półki. Miłość i szczęście traktują podobnie. Jak towar ze sklepu.
Jesteśmy świadkami zmian. Patrząc na nie z boku mam wrażenie, że nie mają one nic wspólnego z wartościami, jakie poznawałam będąc w wieku dzisiejszej młodzieży. Tematów t a b u już nie ma. Autorytety wyginęły jak dinozaury. Miłość i szczęście co innego dzisiaj znaczą. Nastał czas nowych wartości. Czy nam się to podoba, czy nie.
Obrazy: *Internet
