WEHIKUŁ czasu

Patrząc na świat i ludzi, widząc co dzieje się z nami wszystkimi, coraz częściej miewam nieodpartą ochotę przenieść się może niekoniecznie gdziekolwiek, ale w ogóle przenieść się w czasie, by tego co widzę, nie oglądać więcej. Tak się nie da, wiem. Jednak ta myśl jakoś nie daje mi spokoju. Moja postawa może i jest egoistyczna, ale wychodzę z założenia, że odrobina egoizmu nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Przydałby się więc taki wehikuł czasu, przy pomocy którego znalazłabym swój kawałek podłogi. Wyobraźnia podpowiada mi bezludną wyspę.

Idąc za doświadczeniami Robinsona Cruzoe czy Piętaszka, tak jak oni, na pewno dałabym radę. Na początek rekonesans wyspy. Harcerzem nie byłam, ale parę szczegółów z geografii pamiętam, np. to, że mech rośnie na drzewach wskazując tym samym kierunek północ, albo, że znalezienie wody pitnej to obowiązkowa rzecz potrzebna do przetrwania, z dala od cywilizacji. Kolejna, to znalezienie odpowiedniego i bezpiecznego miejsca pod budowę szałasu, a potem może domu. Przeżycie na takiej wyspie zależy od wielu rzeczy. Jeżeli czegoś się nie potrafi, jest okazja do nauki.

Najgorsza byłaby chyba pierwsza noc. Tak myślę. Nieznany teren, nieznane zwierzęta, robale i inne takie potwory. I zimna twarda ziemia. Nie wiadomo więc, czy byłaby to przespana noc. Ale w końcu... widziały gały co brały, za przeproszeniem. Wraz ze słonkiem chyba czas zacząć cokolwiek planować, co dalej na przykład. Zaczyna do mnie docierać, w co się wpakowałam. Nie każdy jest Robinsonem czy Piętaszkiem. Tak. Dociera do mnie, że ta cywilizacja taka zła nie jest. Ciepła woda z kranu. Zakupy w sklepie. A jak nie, to dowóz do domu zamówionego żarełka. 

Na wyspie coś takiego nie jest możliwe, bo jak wiemy, nie ma telefonu czy komputera, nie ma sklepów. Nie ma wielu rzeczy przydatnych na co dzień. Nie ma wygody. Nie ma tego wszystkiego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. Warunki wyspy wymagają wysiłku, jeżeli chcesz coś mieć. Wymagają sprytu, cierpliwości, podstawowych umiejętności, wyobraźni. Parę zdolności i talentów posiadam, jednak wyspa bezludna nie trafia się nikomu ot tak. Ja oglądałam takie tylko na filmach, czy w TV. Imponujący widok, nie powiem, ale obejrzeć coś na filmie, a mieć z tym do czynienia w realu, to różnica. 

Entuzjazm opada z każdą następną minutą. Wątpliwości, czy pomysł z wehikułem i bezludną wyspą był dobry, coraz większe. Oczywiście cały ten tekst to żart. Takie sobie gdybanie w chwilach zwątpienia. Jednak prawdą jest, co wszyscy widzą, że rzeczywistość nas nie rozpieszcza. Zagania nas w kozi róg. Jest zatem potrzeba zadbania o to, by ta rzeczywistość jak najmniej nas dotknęła. Można na przykład nie wyjeżdżając i tu na miejscu stworzyć sobie coś w rodzaju takiej wyspy. Właściwie to już trenujemy takie możliwości. Już otaczamy się wirtualnym "murem". 

Żyjemy w swoich domach za zamkniętymi drzwiami, izolując się na własne życzenie. Coraz mniej ciekawi nas co robią sąsiedzi, jak żyją. Mijamy się na schodach mrucząc pod nosem wyuczone "dzień dobry". Ciekawi mnie, czy powiedzenie - "wiedzą sąsiedzi na czym kto siedzi" - jest dzisiaj aktualne? W mojej kamienicy jest "taka" prawie wszystkowiedząca sąsiadka, ale ona wiekiem dorównując samej kamienicy, już się nie zmieni. Za to reszta sąsiedztwa umyka szybciutko do swoich mieszkań. Doszło do tego, że nie wiem, komu odpowiadam rytualnym "dzień dobry".

Nie muszę więc nigdzie wyjeżdżać. Mam już swoją bezludną wyspę. Betonową. Jest nią moja nad wyraz cicha kamienica. Gdyby nie rodzina, gdyby nie moje dziewczyny, gdyby nie blogowe towarzystwo z powodu którego bardzo się cieszę że jest, zostałabym chyba takim Robinsonem Cruzoe na kawałku cywilizowanej podłogi. Ot, takie na dzisiaj mam przemyślenia.

PS - a gaz z NS1 i NS 2 wciąż wypływa i... wypływa... jak długo nasza Matka Ziemia będzie znosić to wszystko, co robi jej człowiek?