WAMPIR energetyczny...

To ludzie, których lepiej unikać. Tak mówią ci, którzy podobno znają się na tym. Łatwo powiedzieć. Skąd zwykły cywil ma wiedzieć, że ktoś jest wampirem energetycznym? Potrzeba czasu, by zorientować się, z kim ma się do czynienia. A i tak trzeba mieć choć podstawowe pojęcie o tym zjawisku. Gdy jeszcze byłam nieświadoma pewnych rzeczy, rozmawiałam z każdą osobą, bo myślałam, że tak trzeba. Skoro ktoś zwraca się do mnie z pytaniami, widocznie potrzebuje odpowiedzi. Sytuacje życiowe nauczyły mnie, że z wielu powodów nie warto palić za sobą wszystkich mostów. 

Nigdy nie wiadomo, kto komu i w jakiej sprawie może być potrzebny. Jak zawsze i w takim przypadku jest jedno... ale. Życie uczy nas między innymi ostrożności we wzajemnych kontaktach. Mnie nauczyło, że wokół nas są ludzie których lepiej unikać, z którymi lepiej nie mieć za dużo wspólnego. Ktoś zorientowany wyczuje natychmiast to intuicyjnie. Poprzez nabytą ostrożność dystansuje się od kogoś, kto jego zdaniem mu zagraża. Nauczyłam się tego i mam to do dzisiaj. Ciężko wytłumaczyć na czym polegają niuanse w takich relacjach. Kto tego doświadczył, opowiada o tym po swojemu.

Życiowe zmiany często weryfikują naszą wzajemną komunikację. Na przykład, gdy na jakimś polu odnosi się sukces, pewne znajomości kończą się. Gdy dopada Cię porażka, wtedy również wokół Ciebie zmienia się otoczenie i atmosfera. Tak czy siak, przekonujemy się na własnej skórze, ile kosztują nas zmiany i jak widzi nas najbliższe otoczenie. Gdy próbuje się zacząć coś nowego, wsparcie dostajemy z niespodziewanej strony. Od tych na których zazwyczaj liczymy, czasami dostajemy kopa. To są doświadczenia, na bazie których dokonujemy weryfikacji zasobów towarzyskich.   

Ale... żeby było jasne, sami też nie jesteśmy bez grzechu. Bywa, że zachowujemy się bardzo podobnie. Bywa, że z różnych mniej i bardziej ważnych powodów, nie zawsze jest nam razem po drodze. Znowu... weryfikujemy znajomości. Z jednymi zacieśniamy więzi, z innymi żegnamy się na dobre. Jako dorośli ludzie przynajmniej powinniśmy mieć świadomość, pozwalającą nam na trzeźwo patrzeć i oceniać to, co jest naszym udziałem. Oceniać obiektywnie, tak jak jest. Niektórzy jednak lubią się okłamywać, fałszować widziany obraz. Wybielać rangę i ciężar przewinień w przekonaniu, że mają rację.

“Ona tego nie zrobiła", "On naprawdę tak nie myśli!", "Oni nie są źli, tylko tak im wyszło!". 

Kiedy używasz swojej świadomości w relacjach z otoczeniem, obserwujesz zachowania ludzkie mające obok miejsce. Widzisz TO co JEST. Nie okłamujesz się. Zatem masz wpływ na to, z kim się zadawać a z kim nie. Zawsze jest wybór. Szczególnie, gdy wielu nas otaczających ma po kilka twarzy. O niektórych osobach mówimy, że są dwulicowi, albo że mówią podwójnym językiem. W zależności od miejsca i okoliczności, osoby tak się zachowujące, mają jakiś w tym ukryty interes. Inaczej zachowują się w domu, inaczej w towarzystwie, inaczej w pracy.

Ta sama osoba w różnych miejscach, za każdym razem prezentuje się inaczej. Ktoś powie, że przecież trzeba się dostosować. Zgoda. Niemal każdy musiał się dostosować, chyba że to buntownik jakiś. Ale poważnie. Często mamy do czynienia z osobami, które w relacjach międzyludzkich raz przybierają twarz diabła, a raz anioła. Nie nadążamy za takimi. Oj... miałam kiedyś do czynienia, miałam. Ze szczególnie obrzydliwym osobnikiem. Odcierpiałam swoje. Może kiedyś Wam opowiem. Teraz zupełnie inaczej patrzę na te sprawy. Wystarczy, że RAZ człowiek nadzieje się na kogoś takiego. 

Jeżeli trafiam na dwulicowca, nie zastanawiam się długo, nie szukam przyczyn jego zachowania. Jest w końcu dorosły i wie co robi. Tak zakładam. Kończę spotkanie nim się zaczęło. Kiedyś wymyśliłam sobie takie powiedzenie - człowiek może milczeć dłuższy czas, ale jak tylko się odezwie, wiem z kim mam do czynienia. Wiecie, nie musimy wszystkiego rozumieć, szczególnie, gdy nie da się czegoś rozumieć. Po co nam to. Życie i zdrowie mamy tylko jedno. Unikajmy tych, którzy działają na nas destrukcyjnie. W końcu, w imię czego mamy znosić ich towarzystwo?

Z jakiego powodu mam się katować i słuchać kogoś, kto mówi źle o mnie i o innych?  A takich jest sporo. Często nawet nie wiemy, że mamy kogoś takiego w swoim otoczeniu. Na początku dobrze się "bazyliszek" ukrywa. Ale z czasem, gdy uznaje, że jest jakby "swój" w towarzystwie, zaczyna machać jęzorem jak przysłowiową łopatą. Znam taką pewną panią, moją sąsiadkę, której misją jest obgadywanie wszystkich sąsiadów. Czyli "robi" we własne gniazdo. Pierze cudze brudy publicznie bez opamiętania. Wiecznie ma o kimś coś negatywnego do powiedzenia. Kiedyś się doczeka odpowiedniej reakcji. 

Pamiętajmy - wampir energetyczny kradnie Twoją energię i manipuluje Tobą.

I nie przeszkadza Jej to w utrzymywaniu sąsiedzkich kontaktów. Nie zliczę ile razy byłam świadkiem takiego Jej zachowania. Jestem pewna, że i ja jestem w jej orbicie zainteresowania. Czemu taka osoba nie zamknie się? Bo takim wrednym gadaniem poprawia własne samopoczucie. Sąsiedzi póki co cierpliwie znoszą to wszystko, ale chyba do czasu. Kiedyś ktoś nie wytrzyma. Coś już wisi w powietrzu. Żeby było ciekawiej. Moja znajoma ma Mamę, która pokłóciła się ze wszystkimi, z rodziną też. Jest podejrzliwa, wszędzie widzi zło i każdego uważa za oszusta. 

Kiedyś uważałam, że lubię wszystkich ludzi. Teraz lubię tylko parę osób. Kiedyś nie miałam pojęcia, że tacy ludzie w ogóle są. Teraz gdy już wiem, gdy nauczyłam się reagować, nie mam problemu z tym, by odwrócić się na pięcie i odejść. Kiedyś ciężko znosiłam znajomość z kimś takim. Gdy zorientowałam się, że jest moim osobistym wampirem energetycznym, że bez pardonu wysysa wszystkie soki, z dnia na dzień zakończyłam znajomość, nawet się nie tłumacząc dlaczego Ją unikam. Poczułam potem, jakbym zrzuciła ogromny ciężar. Niesamowite uczucie ulgi. 

Nauczyłam się jeszcze jednej bardzo ważnej rzeczy - że są osoby, którym nawet w najszczerszych intencjach, nic nie można powiedzieć. Zaraz reagują jak nie przymierzając pitbull, wietrzący podstęp. Taka jest Mama mojej znajomej. Jakby mogła, wzrokiem by zabiła. Ludzie odsuwają się od takich, by nie mieć kłopotów, by nie doprowadzać do niepotrzebnych konfliktów. I dobrze. Mówimy nieraz, by komuś kto nam podpadł, dać drugą szansę. Ja mówię, że zależy komu. Gdy ktoś wlazł mi na plecy i nie ma zamiaru zejść, to go strząsam i nie daję nadziei na dalszą znajomość.

Gdy komuś zdarzyło się coś raz i sam to przeżywa, jakby kogoś zabił, mogę dać szansę. Wtedy przekonujemy się, czy dobrze zainwestowaliśmy w tę osobę. Jeżeli taka osoba zawodzi moje zaufanie drugi raz, to znaczy, że zawodzić będzie zawsze. Słowem - ten typ tak ma. Koniec pieśni. Musimy wiedzieć, że ciągłe dawanie szansy, nie jest rozwiązaniem. Przekonałam się, dlatego odpuszczam. Dla własnego zdrowia. Nikt tak nie zadba o nie, jak ja sama. 

Dzisiaj, osobie która mnie zawiodła nie poświęcam ani chwili uwagi. Jest dobrze. Mało tego, sama dobieram sobie znajomości. I czuję się teraz spokojna i szczęśliwa. Wierzę w to, co widzą moje oczy i co słyszą moje uszy. Z pewną dozą dystansu, oczywiście. Jak wcześniej napisałam - ostrożności nigdy dość. Dobrze wiemy, że każdy w kontaktach z innymi ma swoje potrzeby, interesy i intencje. Jeżeli ktoś chce Cię wykorzystać dla własnych potrzeb, a Ty na tym zdecydowanie tracisz i to wyczuwasz, wniosek może być tylko jeden.

Wszyscy jesteśmy dorośli. Zachowujmy się więc jak dorośli. Jeśli mnie na kimś zależy, to mu o tym mówię. Jeśli nie zależy, to też mu o tym mówię. Tak, dla jasności sytuacji. Są tacy, którzy o zwykłej kulturze osobistej zapominają. Mają więc to, co mają. Samotność.

Rysunki/obrazy: *OmMani *otopsychologia.pl *wróżkacesaria.pl *wysokieobcasy.pl