NIECODZIENNA codzienność

Ostatnia rozmowa z córką zaskoczyła mnie. Poruszyła temat zadając pytanie - czy jestem zadowolona z życia będąc emerytką? Zapytała, bo wcześniej widząc mnie niemal 100-procentowo zaangażowaną w swoją pracę, po prostu nie widziała mnie na emeryturze. Nie wyobrażała sobie mnie, że będę grzecznie siedzieć w domu, czytać książki, pisać swoje blogi. Że będę spokojnie, jak to powiedziała, egzystować, nie tęskniąc za ukochaną pracą. Sama się dziwię, że jestem nad wyraz spokojna, że moje dawne szalone zawodowe "ADHD" gdzieś się zawieruszyło, że nie ciągnie mnie do starego stylu życia.

Cóż, odpowiedziałam, mam teraz inną rzeczywistość życiową, inną codzienność. Która też ma wartość samą w sobie. Którą lubię. Naprawdę. Wcale mnie nie kusi, by cokolwiek zmieniać. Owszem, nie raz i nie dwa zastanawiałam się, czy gdyby cokolwiek się zdarzyło takiego, że otworzyłaby się furtka powrotu do zawodu, to czy skorzystałabym? Nie. Nie skorzystałabym. Ponieważ wychodzę z założenia, że należy zwolnić miejsce. Swoje już zrobiłam. Uważam taką postawę za rzecz naturalną. Nie mam z tym kłopotu. Etap zawodowy, jako część mojego życia, był na swój sposób niecodzienny, bo uprawiałam zawód niecodzienny. 

A teraz obecnego życia nie traktuję jako coś beznadziejnego. Każdy dzień celebruję, dosłownie. Nie mam tak, że chcę, by jak najszybciej minął tydzień, by w końcu był weekend. Każdy dzień jest dla mnie cenny. To jest teraz moja codzienność, na swój sposób też niecodzienna. Ani wyjątkowa, ani za bardzo ekscytująca, czy jakaś tam ponadprzeciętna. Budzę się każdego ranka w swoim łóżku i tak... cieszę się, że miałam takie a nie inne życie. 

Nauczyłam się zawodu.

Dostawałam niezłą kasę.

Dzieci rosły bez kłopotu.

Bywałam tu i tam

Wyjeżdżałam gdzie chciałam. Poznałam nawet wymarzoną Norwegię.

W kilku miejscach zarzucałam korzenie.

Kupowałam chciane rzeczy. 

Na niektóre, dla innych nieosiągalne, mogłam sobie pozwolić.

No.

Prowadzenie takiego życia wcale nie sprawiało, że nie miałam chaty do wysprzątania. Miałam, jak każda z nas. I nie potrzebowałam do tego niczyjej pomocy z zewnątrz. Nie potrzebowałam, bo sama robiłam to najlepiej. Żaden wyjazd służbowy, żadna zawodowa impreza, żaden sukces zawodowy nie sprawiły, że budząc się każdego ranka czułam się kimś lepszym. Odnosząc sukcesy byłam jedną z wielu kobiet, wciąż mających pod opieką własne dzieci i dom. Taka była moja codzienność. Koleżanki mówiły, że jestem szczęściarą, bo mam życie tak fajnie poukładane. Nie zauważały, że to życie sama sobie wypracowałam.

Być może gdybym była w środowisku bardziej sławna, gdybym miała jeszcze więcej kasy, moja chata byłaby przez zatrudnioną panią bardziej wysprzątana, a moje dzieci zaopiekowane przez dobrze opłacaną nianię. Może. Ale zdążyłam poznać smak życia. I wiecie co? Te wszystkie wyjazdy służbowe, sukcesy, niemal idealna figura (mówiłam zawsze, że to mój garnitur służbowy), te życiowe czerwone dywany, to tylko chwile. One mijają. Za każdym takim ekscytującym momentem, zawsze kryły się inne, te prawdziwe. Praca, praca i rutyna, czekanie na kolejny telefon i planowanie, zmęczenie. Zwykłe, czasami nudne dni. Niby wymarzona praca, ale normalne obowiązki.

Żadne tam ekscesy. Po słowach uznania rzucanych przez środowisko, wraca się do swojej chaty, którą trzeba posprzątać, bo rodzina z niej korzysta. Dlatego trzeba ją kochać. Trzeba się w niej tak urządzić, by potem wracać do niej z radością. Żeby nie żyć w niej byle jak. I nie chodzi tu o samo sprzątanie. Chodzi raczej o relacje, o to, żeby wciąż było o czym rozmawiać. Żeby nie martwić się, co ludzie powiedzą. Żeby nie gnuśnieć. Dlatego uważam, że moje życie miało charakter niecodzienny. Różniący się od życia moich koleżanek. Ta wyjątkowość to codzienna praca. To codzienna dbałość o szczegóły. Metodą prób i błędów. 

Tak to sobie wyobrażałam, żeby było. I było. Teraz dzieci mają swoje rodziny, a ja mam swoją nową codzienność. Na emeryturze. Dbam o nią na spokojnie, bez pośpiechu. Czytam więc książki, pykam sobie w klawiaturę wymyślając tematy, którymi chcę się z Wami dzielić. Spacerując utartymi ścieżkami spotykam znajomych i gapię się na ludzi. To jest teraz moje życie. Wszystko co robię, robię dla siebie. A gdy tak sobie popykam, gdy się tak wirtualnie wygadam, gdy się tak nagapię, zawsze mam fajne samopoczuciowe momenty. Ot taka oto jedna z wielu moich codzienności.

Nauczyłam się, że życie to nie tylko spełnianie marzeń. To twarda rzeczywistość przepełniona obowiązkami i zadaniami do wykonania nawet wtedy, gdy się ich nie lubi, nawet wtedy, gdy nie jest się szanowaną osobą. Ktoś na pewno ma coś i na ten temat do powiedzenia, prawda?  Doświadczenia życiowe są różne. Zależne od przestrzeni w jakiej się ten ktoś znajduje, zależne od ludzi z otoczenia, od komunikacji między nimi, uczuć i emocji. Czasami niejednej osobie chce się uciec od swojej rzeczywistości, zamknąć się i pobyć samej za zamkniętymi drzwiami. By mieć choć przez chwilę święty spokój. By odpocząć.

Tak bywa. Miałam tak. Wiele razy. Ale potem wracałam energetycznie doładowana. A nawet szczęśliwa. Bo chata wysprzątana, przynajmniej na jakiś czas. Bo dzieci czyste, nakarmione i zadowolone. Miałam możliwość sprawdzenia się w domu i w zawodzie. Czy to przywilej? Czy ja wiem. Każda z nas sama sobie odpowie. Moja opinia jest taka - codzienność każdej z nas jest niezwykła na swój sposób. Wszystko zależy od tego, czy bez względu na stan posiadania, potrafimy ją odpowiednio celebrować. Jestem zadowolona. Nic bym nie zmieniła w swoim życiu. Nadal uważam, że było i jest niecodzienne. Nie narzekam, bo nie mam na co.

Miewałam szczęśliwe dni, zawsze znajdowałam lepsze miejsca pracy, a gdy było nie najlepiej, uczyłam się przetrwać. Bo życie to szkoła przetrwania. Z dnia na dzień, z roku na rok, dojrzewałam. Na różnych etapach moje samopoczucie bywało różne, ale mam satysfakcję, bo starałam się, by każda decyzja zależała ode mnie. Nauczyłam się też tego, że nikt tak o mnie nie zadba, jak ja sama. Ponieważ sama wiem najlepiej, czego chciałam i czego chcę tu i teraz. Nie ode mnie zależy kim się rodzę i w jakiej szerokości geograficznej, ale ode mnie zależy kim się stanę. To ja i tylko ja uczę się decydować o swoim życiu, a potem decyduję.

To ja decyduję z kim mam mieć dzieci i czy w ogóle je mieć. Czy dzisiaj wysprzątam chatę czy jutro. Czy z mojej strony to jest jakiś życiowy hurraoptymizm? Nie mnie oceniać. Wiem jedno, że człowiek dorasta. W niektórych sprawach uczy się walczyć o siebie. Buduje swoją codzienność na swój sposób. To jest sztuka, temu chyba nikt nie zaprzeczy. Bo jednak trzeba mieć zdolność zachowywania równowagi, bo nie możemy mieć wszystkiego, bo mamy ograniczenia. Zawsze jest jakieś... bo. 

Krocząc ścieżkami życia, mamy wpływ na to, by żyć lepiej. Zdroworozsądkowo. Na tyle wystarczająco, by przynajmniej lubić każdy dzień, by czuć się szczęśliwymi, w końcu by mieć ogarniętą tę chatę. Pewnie, że nie jest łatwo. Nikt nie powiedział, że życie jest lekkie, łatwe i przyjemne. Patrząc na siebie z perspektywy czasu dochodzę do wniosku, że warto było się starać. Jestem zadowolona ze swojej codzienności. Doceniam, że ją mam.

Obrazy: *Internet *Pinterest *Ogród.pl