Ż Y C I E jest p i ę k n e

 Nie mam wątpliwości. Nawet jeżeli ktoś w odpowiedzi na tę tezę będzie kluczył, wymyślał jakieś różne definicje dobierając słowa, w końcu i tak przyzna rację, że życie faktycznie jest piękne. Jest darem, wspaniałym darem dla ludzkości. A co od wieków sama ludzkość z nim robi, jak to życie traktuje, jak marnuje, jak traci czas na głupoty i w jaki sposób, w głowie się nie mieści. Są wyjątki. W skali globu, nieliczne. Ale są. To jednostki albo grupy, które cieszą się życiem, starają się by być szczęśliwymi. Żyją doceniając to co mają, ciesząc się każdym dniem, ucząc kolejne pokolenia, jaką wartością jest życie jako takie. Ucząc szacunku do niego i do siebie nawzajem.

Dobrze, życie jest wartością nad wartościami. Temu nikt nie zaprzeczy, ale czy  jest piękne? Ludzie na pewno od zawsze zadają sobie to pytanie. Zastanawiają się nad nim teraz i podejrzewam, że będą to robić w przyszłości. Jakiekolwiek pytania pomocnicze by padły, w stylu, czy Jesteś zadowolony z życia? Czy Twoje życie ma jakiś sens?  Pytania te dotyczą każdego/każdą z nas. Gdy zamierza się je zadać, należy moim zdaniem zadać je każdej osobie osobno. Bo każda osoba ma swoją własną definicję. Opartą na własnych doświadczeniach i własnych wyobrażeniach o życiu.

O pięknie życia napisano wiele książek, wiele poważnych rozpraw naukowych, filozoficznych, satyrycznych, a nawet z tematem próbowali się ludzie kościoła. A co na to ma do powiedzenia przeciętny zjadacz chleba? Jak widzi swoje życie? Czy uważa je za piękne? Wielu z nich musi całe życie o nie walczyć, o tak zwany lepszy byt, ponosząc po drodze klęski, rzadko ciesząc się sukcesami. Każdy/a sam/a wie najlepiej jaką definicją określiłby/określiłaby swoje życie. I myślę, że każda definicja, nawet gdyby znalazł się w niej jakiś wspólny mianownik, to jednak znacząco różniłaby się od kolejnej. 

Mam swoje doświadczenia, każda osoba w rodzinie, każda moja przyjaciółka, znajoma, sąsiadka, każda spotkana na ulicy osoba, mają swoje. Jest tak dlatego, ponieważ każda osoba ma swój sposób widzenia świata. Na przykład ja uważam, że życie  jest największym cudem, że człowiek jest największym cudem, że to, iż tego życia doświadczamy, to dopiero jest wspaniałe. Mimo tragedii wojen, głodu, różnego niebezpieczeństwa. Człowiek jest w tym wszystkim wspaniały, bo nie traci swojego człowieczeństwa, bo wciąż stać go na życiowy optymizm, bo ceni wartość pokoju, spokoju i rodziny.  

Człowiek jest istotą myślącą, posiada dar umiejętności poświęcania się, dar kochania. Człowiek wie co to radość mimo, że świat jest taki okrutny, że ludzie na tym świecie są tacy okrutni. Jednak niejeden człowiek jest bohaterem. Niejeden swoją postawą udowadnia, że to nie gromadzone dobra są radością jego życia, lecz to, jak realizujemy marzenia. Życie jest piękne, ale to piękno każdy/a z nas widzi na swój sposób. Sztuką jest wierzyć w niezwykłość życia, w niezwykłość jego codzienności. Wartość mają nawet te małe drobne przyjemności, małe sukcesy, z których to rzeczy potrafimy czerpać radość. 

Bo póki radość jest naszym udziałem, warto po prostu żyć. Pięknie żyć.

Czy nie jest to dobry argument? Cieszyć się i pięknie żyć? Nauczyłam się tego. Uczyłam się tego całe swoje życie, ale się nauczyłam. Że żadne bogactwa nie zastąpią piękna życia. Że żadne super stanowiska zawodowe, żadne pieniądze, nic nie zastąpi piękna życia. To tylko jego elementy i dodatki do niego. Trochę czasu minęło, nim to zrozumiałam. Że zdrowie najbliższych, zawiązywane przyjaźnie, uczucie miłości i zwykły uśmiech sprzedany na ulicy nieznajomej osobie, że śpiew ptaków czy promień słońca, że to właśnie czyni mnie szczęśliwą. Że to czyni moje życie pięknym.

To są moje argumenty ZA. Jeżeli jestem szczęśliwa, to każda chwila mojego życia jest piękna. Nawet wtedy, gdy pada deszcz. Budząc się każdego dnia czuję, że moje życie ma sens. Jest po prostu pięknie. Wczoraj padał deszcz, ale dzisiaj świeci już słońce. Odkąd pamiętam, mam obok siebie kapitalną rodzinę, świetnych przyjaciół i normalnie kocham świat. To wszystko bardzo na mnie wpływa, bardzo poprawia moje samopoczucie. To wszystko składa się w całość i tej całości dodaje ogromnego znaczenia. Nic nikomu nie muszę udowadniać. I to jest piękne. Tak to widzę.  

Czy nie czujemy się szczęśliwsi na łonie Natury? Nad morzem? W górach? W miejskim parku? Latem czy zimą? Tam się wyciszamy, tam przecież uspokajamy się, tam ładujemy "akumulatory". Gdy ignorujesz Naturę czy jej nie dostrzegasz, zadaj sobie pytanie - czy jesteś szczęśliwy/a? Zadając je już uruchamiasz swoją zdolność oceniania, uruchamiasz szare komórki, swoje zmysły. Własnym rozumem ogarniasz całość. Własnymi oczami, uszami, nosem wchłaniasz piękno życia. Mało tego, masz zdolność do tworzenia, masz zdolność do przekazywania swojej twórczości kolejnym pokoleniom. 

I twórca i jego odbiorca są szczęśliwi, bo obaj mogą się rozwijać. Gdzie ludzkość byłaby dzisiaj, gdyby nie ludzka ciekawość, wszelkiej maści odkrywcy czy uczeni? Gdybyśmy nie docenili Ich starań, jacy bylibyśmy ubodzy. I to są właśnie moje argumenty. Coś pięknego! Nieprawdaż? Człowiek mimo swoich wad jest wielki, docenia piękno życia mimo wielu nieznanych zagrożeń, mimo tego, że obok są tacy co niszczą i poniewierają samo życie widząc je, jakby przez krzywe zwierciadło. To żadna przeszkoda. Zło zawsze towarzyszyło człowiekowi. A mimo to, życie toczy się dalej.

Ktoś pięknie kiedyś powiedział - że nie sztuką jest upaść, sztuką jest podnieść się z tego upadku. 

KONKLUZJA - By wieść szczęśliwe życie, wystarczy dokonać wyboru. Bowiem nikt nie zabrania nam by być szczęśliwym. By być szczęśliwym, wystarczy po te szczęście sięgnąć. Wybór należy do każdego/każdej z nas. I to jest piękne. 

Obrazy: *Facebook *Demotywatory.pl *Internet